W kalendarzu liturgicznym Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego Wniebowstąpienie Pańskie to jedno z ważniejszych świąt. Przypomina o wydarzeniu z historii zbawienia. Chrystus, który głosił Ewangelię czterdzieści dni po swoim zmartwychwstaniu, wstąpił do nieba i zasiadł po prawicy Ojca (por. Łk 24,50–53). Wniebowstąpienie Pańskie, które jest ukoronowaniem Zmartwychwstania, nawiązuje i zapowiada również obietnice dane przez Pana Jezusa – zesłanie Ducha Świętego i jego powtórne przyjście. Przypomina o tym anamneza, modlitwa w liturgii komunijnej Kościoła, zmawiana podczas nabożeństwa: „Boże, Ojcze nasz niebiański, wspominając zbawczą mękę i śmierć Twojego Syna, uwielbiamy Jego zmartwychwstanie i wniebowstąpienie, oraz oczekujemy na Jego powtórne przyjście w chwale”. W święto Wniebowstąpienia Pańskiego w kościołach ewangelickich odbywają się świąteczne nabożeństwa, zwyczajowo odprawiane w godzinach popołudniowych.
W Kościele Polskokatolickim uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego to dzień wspomnienia rozstania apostołów z Jezusem, który wstępuje na tron Boży i zostawia uczniom swój testament, nakazuje czynić uczniami wszystkie narody i przyrzeka, że pozostanie ze swoim Kościołem aż do skończenia świata. Od kilkunastu lat, ze względu na umożliwienie wiernym uczestnictwa w liturgii, obchody uroczystości Wniebowstąpienia Pańskiego przenoszone są na 7. Niedzielę Wielkanocną. W tradycji ludowej trzy dni poprzedzające uroczystość Wniebowstąpienia, czyli poniedziałek, wtorek i środa po 6. Niedzieli Wielkanocnej, to dni modlitw o urodzaje, uświęcenie pracy ludzkiej czy w intencji głodujących. Nazywane są obchodem pól, gdyż jest to tradycja związana z rolnictwem.
W liturgii Kościoła Starokatolickiego Mariawitów w święto Wniebowstąpienia Pańskiego po przeczytaniu Ewangelii gasi się paschał, symbolizujący zmartwychwstałego Chrystusa, i wynosi się z prezbiterium. Mariawici tego dnia przypominają, że choć Pan Jezus wstąpił do nieba, aby przygotować nam miejsce, to jednak nieustannie jest On obecny w swoim Kościele, w Słowie Bożym i w Przenajświętszym Sakramencie. Liturgia tej uroczystości często kończy się procesją z Przenajświętszym Sakramentem wokół kościoła. Na trzy dni przed uroczystością Wniebowstąpienia Pańskiego przypadają Dni Krzyżowe, czas szczególnej modlitwy błagalnej, o urodzaj i Boże błogosławieństwo dla pracy rolników, pól i zasiewów. Teksty liturgiczne tych dni, wraz z niedzielą poprzedzającą Wniebowstąpienie, koncentrują się na znaczeniu modlitwy. Od uroczystości Wniebowstąpienia aż do wigilii Zesłania Ducha Świętego rozpoczyna się odmawianie nowenny do Ducha Przenajświętszego. Jest to zbiór modlitw i rozważań przeznaczonych na każdy dzień, skierowanych do Trzeciej Osoby Trójcy Świętej z prośbą o wylanie na wiernych siedmiorakich darów. 27 maja mariawici wspominają narodzenie świętej Marii Franciszki Kozłowskiej. Tego dnia w kościołach odprawiane są uroczyste nabożeństwa, przypominające życie i nauczanie założycielki mariawityzmu, śpiewane są pieśni ku jej czci i odmawiane są modlitwy za jej wstawiennictwem.
W Kościele Prawosławnym święto Wniebowstąpienia Pańskiego zaliczane jest to grona dwunastu wielkich świąt. Posiada radosny charakter o czym świadczy kontakion – hymn rozwijający sens święta, zgodnie z którym, pomimo wstąpienia na niebiosa, Zbawiciel pozostaje nieodłącznym, nie porzucając i nie oddalając się od wiernych, a zapewniając: „Jam jest z wami, nikt przeciwko wam”. Wniebowstąpienie Chrystusa było konieczne, aby uczniowie mogli otrzymać zapowiedzianego przed męką Pańską Pocieszyciela, Przenajświętszego Ducha. W tradycji liturgicznej prawosławia Wniebowstąpienie Pańskie posiada osiem dni poświątecznych. Niedziela po święcie Wniebowstąpienia poświęcona jest pamięci ojców I Soboru Powszechnego w Nicei z 325 r. Po zakończeniu okresu święta Wniebowstąpienia Pańskiego i dzień przed Pięćdziesiątnicą Kościół Prawosławny wspomina wszystkich, którzy zasnęli w nadziei zmartwychwstania. Jest to tzw. sobota rodziców, sobota przed świętem św. Trójcy.
PRE
